حالا حکمت این نگاه ها را می فهمم...

نگاه هایی که رو به آسمان بود و من هر چه می کردم چیزی نمی دیدم که چند ساعتی

بتوانم به این سقف تیره شب خیره شوم...

اما حالا از پشت این ذره بین شفاف چشم هایم ، از پشت این بلور ها ...

دلم برای زمین تنگ شده... چند وقتی ایست که من وآسمان به هم زل زده ایم...

بغزم را می بلعم و این بلور ها را از جلوی چشمانم کنار می زنم سرم را پایین

می اندازم و به دوست قدیمیم سلام می کنم...

دوست دوران خوب من سلام...!

 

نوشته شده در سه شنبه 90/5/25ساعت 11:5 عصر توسط زینب السادات میرامین محمدی نظرات ( ) |